تزریق داخل زجاجیه‌ای تریامسینولون استوناید برای درمان ادم ماکولای دیابتی منتشر مقاوم به لیزر

هدف: تعیین نتایج اثر تزریق داخل زجاجیه‌ای تریامسینولون استوناید بر روی ادم ماکولای دیابتی منتشر مقاوم به لیزر. روش پژوهش: در یک مجموعه موارد مداخله‌ای، 54 چشم از 38 بیمار مبتلا به ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان با لیزر که حداقل 4 ماه از آخرین جلسه لیزر آن‌ها گذشته بود؛ وارد مطالعه شدند. تشخیص ادم ماکولا بر اساس معاینه بالینی و (optical coherence tomography) OCT گذاشته شد. در همه موارد، ضخامت مرکزی ماکولا در OCT بیش از 250 میکرون بود. تزریق داخل زجاجیه‌ای 4 میلی‌گرم تریامسینولون استوناید انجام شد و بیماران از نظر ضخامت ماکولا، دید اصلاح‌شده (BCVA)، فشار چشم (IOP) و عوارض احتمالی در یک دوره 6 ماهه بررسی شدند. یافته‌ها: از 54 چشم مورد مطالعه، در ماه سوم و ششم به ترتیب 47 و 39 چشم معاینه شدند. درOCT اولیه، متوسط ضخامت مرکزی ماکولا µm 138±443 بود که در ماه سوم و ششم به ترتیب به میزان 39 درصد و 5/23 درصد کاهش یافت. متوسط BCVA در معاینه اولیه 5/0±77/0 لوگمار بود که در ماه اول، سوم و ششم، به ترتیب 4/61، 75 و 4/51 درصد بهبود یافت. طی مدت پی‌گیری در 3/36 درصد موارد، IOP بالاتر از 21 میلی‌متر جیوه مشاهده شد که تحت درمان دارویی قرار گرفتند. همه موارد IOP بالا به درمان دارویی پاسخ دادند و پس از 12 ماه، بدون دارو، تحت کنترل بودند. پیش‌رفت کدورت کپسول خلفی در ماه ششم در 8/12 درصد موارد روی داد. عوارضی مثل عفونت، خون‌ریزی و جداشدگی شبکیه مشاهده نشدند. نتیجه‌گیری: به نظر می­رسد که تزریق داخل زجاجیه‌ای تریامسینولون، روش مناسبی برای درمان ادم ماکولای دیابتی مقاوم به لیزر باشد ولی اثر آن موقت است و نیاز به بررسی بیش‌تر دارد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1385؛ دوره 12، شماره 2: 140-132.